Վանո Սիրադեղյանի «Շատ չհամարվի» պատմվածքը պատմություն է, որտեղ նկարագրվում է մոր հուզական պատկերը, ով համբերատար սպասում է իր կորած որդուն։ Մի տեսակ անառակ որդի՝ իր կամակոր արարքների պատճառով, բայց միևնույն ժամանակ փայփայում է հոր հետ ընդհանրությունները: Հատկապես հուզիչ պահ է տեղի ունենում, երբ մայրը դիտում է թոռների պարը (իր տեսակի շարունակությունը) և հասկանում է, որ յուրաքանչյուրն արտացոլում է ընտանեկան որոշակի առանձնահատկություններ՝ առաջացնելով հպարտության և վշտի խառը զգացողություններ: Եվ պատմվածքը վերջանում է հետևյալ խոսքերով. «Աստված, մոր էս մի գիշերը շատ չհամարես»: Այսինքն, այդքան տանջանքներից հետո մայրիկը վերջապես երջանիկ էր, և պատմվածքի հերոսը խնդրում էր Աստծուց, որ այդ երջանկությունը կրկին տառապանքի չվերածվի: Կարծում եմ՝ պատմվածքի միջոցով հեղինակը ցանկանում էր ասել, որ ցանկացած մայր երջանիկ է լինում միայն իր զավակների կողքին։
Վանո Սիրադեղյան. «Շատ չհամարվի»
Ավագ դպրոց 9-րդ դասարան 